Dziecko-rodzic więź.

Kiedy nowa dusza przychodzi na świat fizyczny opada za nią kurtyna zapomnienia, która powoduje, iż zapomina ona kim naprawdę jest. Jedynym celem wówczas staje się dla niej zamiar życia. Wraz z pierwszym oddechem zaczyna zatem swoją walkę o przeżycie. 

Przeżycie oznacza zaspokojenie jej podstawowych potrzeb: pożywienia, pragnienia, snu, a także kontaktu fizycznego, zapewniającego jej poczucie bezpieczeństwa. Jednak nie jest ona zdolna zabezpieczyć ich samodzielnie. Dokonuje tego tworząc więzi z otaczającymi ją opiekunami, przede wszystkim zaś ze swoją matką i ojcem. W ten sposób buduje przywiązanie i zakotwicza się na fizycznym planie egzystencji. 

---

W tym artykule dowiesz dowiesz się:

• Dlaczego istotna jest więź dziecko-rodzic.
• Co może ją naruszyć.
• Jakie są najczęstsze rezultaty związane z naruszeniem tej więzi. 

---

Kurtyna zapomnienia sprawia również, iż od momentu narodzin dusza uczy się poznawać samą siebie, kontynuując ten proces do końca życia. W taki oto sposób Wszechświat doświadcza samego siebie. Manifestując swoją boskość na planie fizycznym całe życie stara się rozpoznać samego siebie, swoją własną boską naturę.  

Najwcześniejszy obrazy tego kim jesteś i jak rozwinie się Twoje życie, powstaje jeszcze w łonie matki, w czasie, kiedy dusza wchodzi w ciało fizyczne i „traci pamięć”.

To zapomnienie sprawia, że traktuje ona łono matki jako przedłużenie siebie i pełni się z nim utożsamia. A wszystkie emocje i myśli matki, które w okresie ciąży przenikają do jej świata, traktuje jak własne, dlatego wpływają one na to kim będzie. To one warunkują, czy będzie z natury raczej spokojnym człowiekiem czy też raczej nerwowym. Otwartym czy bojaźliwym, łatwo przezwyciężającym trudności czy mało elastycznym. To, poczucie duszy doświadczenia matki jako synonimu całego świata trwa również po narodzinach. Dotyk matki, jej spojrzenie, zapach to jej kontakt z życiem jako takim. W pierwszym okresie życia dusza przekonana jest, że jest trwale związana ze swoją matką. 

Tak oto życie przekazane dziecku przez rodziców staje się matrycą, według której nadaje ono sens swojej egzystencji. Ta matryca powstaje już w łonie matki – wtedy, gdy jest ona całym jego światem. Dopóki jesteś zbyt mała, żeby zrozumieć świat matka jest Twoim lustrem. Dlatego też, kiedy dorastasz na wielu poziomach to co myślisz o swojej matce jest tym co myślisz o życiu. 

Matka = Życie

Matka powinna dać dziecku troskę, pocieszenie i dbać o jego przetrwanie, dopóki jest zbyt małe, żeby samodzielnie o to zadbać. Dziecko oczywiście sygnalizuje swoje potrzeby w taki sposób w jaki potrafi i oczekuje, że to potrzeby zostaną zaspokojone natychmiast i w pełni.  Doświadczając takiej opieki dziecko zaczyna wierzyć, że jest bezpieczne i życie przynosi mu zawsze dokładnie to, czego potrzebuje. 

We wczesnym dzieciństwie dziecko buduje w swoim mózgu pierwsze połączenia neuronowe, a także nabywa podstawowe przekonania, na których opiera całe swoje przyszłe życie.

Uczy się jakie zachowania przynoszą mu przyjemność a jakie są nieprzyjemne i w związku z tym powinny być unikane. W taki sposób doświadczenia powodują powstawianie Twoich podstawowych przekonań życiowych. Gdy związek z matką rozwija się poprawnie, w dorosłym życiu do takiego dziecka zdrowie pieniądze i sukces przychodzą same, gdyż wierzy ono, że świat mu sprzyja i zabezpiecza wszystkie jego potrzeby.

Problem następuje wtedy, kiedy ta wczesna więź z matką, a także ojcem lub innym opiekunami zostaje zaburzona, a także wtedy, gdy nastąpi całkowite zerwanie tej więzi (np. adopcja). Utrata uwagi rodziców powoduje w dziecku poczucie zagubienia i zagrożenia życia. Jeśli ta więź zostanie zerwana jego naturalnym stanem umysłu stanie się lęk, poczucie braku i nieufność. Stanie się to źródłem jego życiowych problemów.

Kiedy problem z więzią nastąpił na bardzo wczesnym etapie kształtowania się więzi możesz nie mieć żadnego wspomnienia z tym związanego, ale informacje o tym będą zapisane w Twoim ciele. Może się to manifestować odczuwaniem lęku, pomieszania, odrętwienia, porażki, oddzielenia czy wręcz unicestwienia. A także zbliżaniem i oddzielaniem w relacjach. 

Ponieważ mózg w okresie płodowym i niemowlęcym nie potrafi jeszcze zamieniać doświadczeń w historie i zapisywać ich w postaci wspomnień wszystkie tęsknoty zapisują się w podświadomości jako głód i pragnienia, które będziesz próbować zaspakajać w przeróżny sposób w życiu dorosłym. Np. poprzez nieopanowane zakupy, ciągłe poszukiwanie przygód, wakacje, czy kolejnych partnerów. Lęk, fobia, ataki paniki, obsesyjne, przygnebiające myśli, przytłaczające emocje, wytracające z równowagi reakcje ciała to symptomy wskazujące na zaburzenie tej wczesnej więzi. 

Lęk zapisany w podświadomości zniekształci Twój odbiór rzeczywistości powodując, że trudne i niewygodne sytuacje wydawać Ci się będą katastrofalne i zagrażające Twojemu życiu, bo takie właśnie zostały stworzone w Twoim mózgu synapsy w dzieciństwie. 

Najczęściej pamiętasz tylko bolesne wspomnienia z dzieciństwa, a nie pozytywne chociaż przeżywasz w dzieciństwie zarówno dobre jak i złe chwile. Wspomnienia związane z tuleniem Cię przez matkę są zdominowane przez wspomnienia tego co bolesne. Tego, że byłaś pozbawiona miłości. Dzieje się tak dlatego, że wszystko to co było niepokojące zostało odebrane jako zamach na Twoje życie – niebezpieczeństwo, a więc Twoje ciało zmobilizowało system ochronny. Takie wydarzenia spowodowały wyrzut kortyzolu w Twoim mózgu prowadząc do zapisania takich ścieżek neuronowych. Tak właśnie bolesne wydarzenia łatwiej wpisują się w pamięć. 

Do zaburzeń więzi z rodzicem należą: odrzucenie, porzucenie, poczucie zdrady, upokorzenia i niesprawiedliwości. A także zlanie się z rodzicem i jego bólem, rozpad więzi lub identyfikacja z innym członkiem rodziny. Doświadczenie rozpadu wczesnej więzi z rodzicem może bowiem spowodować zidentyfikowanie się z innym członkiem systemu rodzinnego niż rodzice.

Niepowodzenia w próbach tworzenia więzi w pierwszych latach życia mogą mieć różne przyczyny.

Mogą być spowodowane np. małym zaangażowaniem się rodziców, czy to wskutek stresu, czy nałogów, czy też kryzysów osobowościowych. Czasem może to być fizyczne oddzielenie, np. oddanie do adopcji, komplikacje przy porodzie, hospitalizacja, praca, długie wyjazdy. Czasem emocjonalne, kiedy matka jest fizycznie obecna, ale niestabilna emocjonalnie lub kiedy rzadko poświecą dziecku uwagę w związku z tym nie czuje się ono pewnie i bezpiecznie. Dzieci potrzebują emocjonalnej i energetycznej bliskości matki taka samo jak jej fizycznej obecności. Gdy matka doświadcza traumy, nagle traci zdrowie, ciążę, dziecko, rodzica, partnera, dom – tracisz jej uwagę. Co jest doświadczeniem traumatycznym dla dziecka. Może także doprowadzić do późniejszych problemów w życiu dorosłego z chorobami włącznie.

Dziecko-rodzic więź Dziecko-rodzic więź

Dziecko-rodzic więź.Dziecko-rodzic więź.

Problemy z więzią mogą wystąpić jeszcze w okresie prenatalnym.

Wysoki poziom napięcia, lęki depresja, stresujący związek z partnerem, śmierć bliskiej osoby, niechęć wobec ciąży albo doświadczenie wcześniejszego poronienia mogą uniemożliwić matce odpowiednią synchronizację z dzieckiem, które rozwija się w jej wnętrzu. Trwała i pewna obecność matki przez pierwszych kilka lat życia dziecka jest więc kluczowa dla jego emocjonalnego i psychologicznego dobrostanu. 

Wczesna separacja powoduje w Tobie poczucie pustki i rozpaczy, a także głębokie przekonanie, że coś jest z Tobą nie tak. Wczesne oddzielenie od matki lub naruszenie tej najwcześniejszej więzi z nią powoduje trudności z odnalezieniem poczucia spokoju, uczucia, że stoisz twardo na ziemi. A pierwsze opuszczenie stanowi wzorzec dla wielu kolejnych odrzuceń i porzuceń, które spotykają Cię w późniejszym życiu. Dlatego musisz zakończyć ten cykl cierpienia. 

Wczesna separacja od matki może Ci utrudniać bycie stabilną w relacjach miłosnych.

Możesz podświadomie bać się bliskości. Tego, że zostanie ci nagle odebrana i się skończy. Ze strachu będziesz przesadnie trzymać się partnera, tak jak kiedyś matki. Albo będziesz go odpychać swoimi przekonanymi, że intymność może się skończyć. Jeśli doświadczysz zaburzeń nawiązywania pierwszego kontaktu z matką może skutkować to odrzuceniem jej. Takie zachowanie może powodować lęk w momencie próby wejścia w relację z partnerem lub partnerką w dorosłym życiu. Będzie się on manifestował trudnością w utrzymywaniu związku albo niechęcią do nawiązywania związków, albo decyzją braku posiadania potomka.

Kiedy człowiek się zakochuje nieświadomie przenosi się w czasie do tych najwcześniejszych doświadczeń z matką. Wyzwala to bardzo intensywne emocje w stosunku do partnera życiowego. Bardzo podobne do tych, które masz do swojej matki. Spotykasz bowiem kogoś wyjątkowego i masz nadzieję, że oto w końcu znalazłaś kogoś, kto się Tobą zaopiekuje, kto Cię zrozumie, zaspokoi każde Twoje pragnienie i potrzebę, da Ci wszystko czego potrzebujesz. Podświadomie oczekujesz, że ta osoba da Ci wszystko to czego nie dostałeś od swoich rodziców. 

Często mimo tego, że doświadczyłaś wczesnego zerwania więzi z matką nie czujesz rozgoryczenia.

Kochasz ją i ufasz jej. Możesz jednak zamknąć się na przyjmowanie jej opieki i przejąć rolę opiekuna wobec niej. Wskutek problemów emocjonalnych, zdrowotnych lub psychicznych problemów rodzica, możesz również zlać się z rodzicem. Będzie się to objawiało cierpieniem widząc ból rodzica, pragnieniem pomocy mu, próbowaniem niesienia mu pomocy, strachem przed okazywaniem emocji jednemu z nich, przejmowaniem cierpienia rodziców. Zlanie się z rodzicem nie pozwala w pełni rozwinąć własnej tożsamości i indywidualności. Wtedy nie wiesz kim jesteś i co czujesz. 

Nieudane związki często biorą się również bolesnych doświadczeń w historii rodzinnej.

Często powtarzają się w kolejnych pokoleniach. Dopóki ktoś z systemu rodzinnego nie zdecyduje wyzwolić się i otworzyć swoje serce patrząc na swoich rodziców i członków rodziny ze współczuciem. Nie wszystkie uczucia, których doświadczasz dotyczą Twoich osobistych przeżyć. Mogą one również należeć do Twoich przodków. Zaburzenia relacji matka-dziecko, które wystąpiły w poprzednich pokoleniach, mogą wpływać na Twoją relację z matką. Być może czujesz się jak ktoś z Twoich przodków? Masz wrażenie, że pokutujesz za jakiegoś członka Twojej rodziny? Zachowujesz się w sposób, który trudno powiązać z Twoim własnym doświadczeniem życiowym? Być może ktoś z członków Twojej rodziny został odrzucony.

Czasem rodziny, które doświadczyły tragedii i cierpienia nie chcą wracać do bolesnej przeszłości. Rodzice nie chcą narażać dzieci na niepotrzebny ból. Wolą pominąć prawdę czy przemilczeć ja chroniąc dzieci. Niestety milczenie wcale nie chroni kolejnych pokoleń. 

Każdy z nas jest odpowiedzialny za swój los i musi samodzielnie ponieść wszystkie związane z tym konsekwencje. Próby odrzucenia lub odszukania swojego przeznaczenia, mogą spowodować, że inny członek systemu rodzinnego może zapłacić swoim życiem za tą cenę. 

W pierwszym roku życia dziecko zaczyna już sobie uświadamiać, że stanowi odrębną istotę, i chociaż jest bardzo związane ze swoją matką, oddala się od niej, mając jednak pewność, że w każdej chwili może do niej wrócić.

Podczas tego stadium zaczyna również eksplorować otaczające je środowisko poprzez branie wszystkiego do ust. Fazę tę trwającą do drugiego roku życia dziecka Freud nazwał fazą oralną. Jego zdaniem usta nie służą tylko i wyłącznie do przyjmowaniu pokarmu, ale również zaspakajają potrzebę posiadania czegoś i inkorporacji danej rzeczy. Są także powiązane z pragnieniem opieki oraz pragnieniem emocjonalnego pokarmu. W taki oto sposób usta zakorzeniają się w psychice jako regulator relacji. Jeśli ta faza przebiegła w nieprawidłowy sposób może skutkować jadłowstrętem psychicznym (anoreksja) albo psychiczną żarłocznością (bulimia). A także prowadzić do postawy pozornego godzenia się na nieuwzględnianie własnych potrzeb. 

Jeśli chcesz się otworzyć na życie. Jeśli pragniesz głębokich i satysfakcjonujących związków, radości i zdrowia, najpierw musisz naprawić swoje relacje z rodzicami. Udowodniono, że dobre relacje z rodzicami powodują poprawę poczucia komfortu i bezpieczeństwa, ale także mają pozytywny wzrost na zdrowie człowieka. 

Czasem osądzasz rodzica za swoją krzywdę, odmawiasz mu szacunku, odcinasz się od niego.

Obwiniasz o niezdolność do zaspokojenia Twoich potrzeb. Kiedy jednak odrzucisz swojego rodzica nie widzisz jak jesteś do niego podobna. Wypierasz pewne zachowania i projektujesz je na innych ludzi wokół Ciebie. Na poziomie ciała objawia się to bólem napięciem lub odrętwieniem. Odcięcie się daje początkowo poczucie wolności, ale w dłuższej perspektywie ogranicza Twoje możliwości doświadczania życia. Emocje, cechy i sposoby postepowania, które odrzucasz od swoich rodziców prawdopodobnie odżyją w Tobie. To Twój podświadomy sposób kochania ich. Również opowiadanie się po stronie jednego z rodziców nie jest dobrym rozwiązaniem. Powoduje bowiem, że kierujesz się przeciwko źródłu własnego życia. Kiedy rodzic zostaje odrzucony lub pozbawiony szacunku, jedno z dzieci w rodzinie może stać się reprezentantem przejmując zachowania, które spowodowały odrzucenie. 

Dziecko-rodzic więź. Dziecko-rodzic więź.

Musisz pamiętać, że kiedy rodzice zadawali Ci ból nie mieli takiego zamiaru.

Robili wszystko co mogli z ich punktu widzenia i w taki sposób w jaki potrafili w danym momencie. Możesz mieć poczucie, że pewnych rzeczy od nich nie dostałaś, albo żal o to co po nich odziedziczyłaś. Pogodzenie się z nimi polega na pogodzeniu się z tym czego nie dostałaś i z tym co dostałaś. Kiedy pogodzisz się ze swoimi rodzicami odzyskasz wewnętrzny spokój. A także przywrócisz harmonię w kolejnych pokoleniach. Obraz rodziców, który nosisz w sobie wpływa bowiem na jakość Twojego życia. 

Przyjrzyj się swoim najgłębszym zmartwieniom, walce lub żalu. Zastanów się nad językiem, którym opisujesz swoich rodziców. Znaczące naderwanie więzi z matką może objawiać się intensywna tęsknotą, przestrachem i frustracją w Twoich słowach. Spróbuj dostrzec jakim językiem opisujesz swój największy lęk. Przyjrzyj się obrazom, oczekiwaniom i opiniom dotyczącym Twojej rodziny. Spróbuj przyjrzeć się swoim przekonaniom „miałam trudne dzieciństwo”, „moja matka była oschła” mój ojciec nie interesował się mną”.

Kiedy odrzucisz, oskarżysz lub oddalisz się od jednego z rodziców, sama zapłacisz za to cenę.

Odrzucenie rodzica to odrzucenie części siebie. To odrzucenie może zamanifestować się fizycznie poprzez chorobę. Jeśli odrzucasz rodzica, cechy, których w nim nie lubisz mogą objawić się w Tobie. Kiedy np. uważasz, że Twoi rodzice są zimni i zbyt krytyczni, sama możesz się taka stać. Dlatego bardzo ważne jest ponowne zaproszenie rodziców do swojego serca, uświadomienie sobie ich cech, które odrzuciłaś w nich i w sobie. Kiedy skontaktujesz się z bolesnymi częściami siebie, masz szansę coś w nich zmienić. Uspokojenie relacji z rodzicami daje poczucie wewnętrznego spokoju. Skontaktowanie się z chociaż jednym ciepłym, wewnętrznym obrazem dotyczącym więzi z rodzicami może stać się początkiem zmiany w relacji z nimi. Kiedy złościsz się na rodziców złościsz się na siebie. Nawet jeśli Twoja relacja z rodzicami jest daleka lub nie istnieje wcale wewnętrzna relacja z nimi ciągle ewoluuje. 

Na szczęście możliwość naprawiania więzi nie kończy się wraz z okresem dzieciństwa. Uzdrowienie jej może nastąpić na każdym etapie Twojego życia. Możesz również tego dokonać, jeśli nie są fizycznie obecni, a nawet wtedy, kiedy nie żyją. Ważne jest, aby ta relacja była naprawiona. W przeciwnym razie będziesz powtarzać wzorce niezaspokojenia, nieufności, gniewu, wycofywania się, odcinania się, opuszczenia, porzucenia lub bycia porzuconym. Będziesz winić partnera i świat za swoje nieszczęście. Trudno znaleźć ulgę, gdy źródłem tęsknoty jest brak opieki matki. Dla odciętych od matecznej miłości życie staje się nieustanny poszukiwaniem pocieszenia. 

---

Źródło:

Mark Wolynn „Nie zaczęło się od ciebie”, Czarna Owca, 2020, Warszawa.

Dzięki naszej współpracy z Mindvalley możesz teraz nauczyć się świadomego rodzicielstwa od najlepszych ekspertów na świecie.

Odkryj nowy model rodzicielstwa, który Oprah nazwała „rewolucyjnym” i „zmieniający życie”, dzięki któremu możesz stworzyć idealne środowisko do rozwoju i rozkwitu dla swoich dzieci w ich najbardziej autentycznym ja dzięki świadomemu ekspertowi w dziedzinie rodzicielstwa, dr Shefali Tsabary.

Dziecko-rodzic więź. Dziecko-rodzic więź.