Zdaniem Heima przestrzeń całego wszechświata ma potencjał strukturalny, co oznacza, że jej cechy przejawiają się jako geometryczne struktury. Innymi słowy przestrzeń wszechświata jest 12 wymiarową przestrzenną układanką składającą się z rożnej wielkości puzzli reprezentujących próżnię.
W tym artykule:
- Dowiesz się czym jest fraktal i gęstość wszechświata.
- Poznasz algorytmy rządzące wszechświatem.
- A także cechy czasoprzestrzeni.
Te puzzle powstają w wyniku wzajemnego oddziaływania fal elektro-magnetycznych oraz fali dźwiękowej. Przecinając się po kątem 90 stopni tworzą rodzaj siatki falowej. Siatka ta jest polem informacyjnym będącym wynikiem polaryzacji ładunków elektrycznych i biegunowości magnetyzmu. Informacja ta jest zakodowana poprzez matematyczne algorytmy – rodzaj boskiego sudoku, które są podstawą matematyki wirowej Marko Rodina. Siatkę tę przedstawia symbol Kwiatu Życia znany z Świętej Geometrii. Puzzle te to figury geometryczne, złożone z brył zwanych bryłami platońskimi otrzymanymi w wyniku geometrycznej analizy Kwiatu Życia.
Każdy puzzel siatki jest dokładnie taki sam jak reszta Wszechświata, jest jego hologramem.
Ten hologram jest wynikiem progresji geometrycznej. To układanka złożona z nieskończenie złożonych, samopodobnych obiektów składających się z identycznych struktur. Struktury są kształtami zbudowanymi z fal dopasowujących się wzajemnie według potencjałów (ładunku elektrycznego +/-). Są one naturalnymi algorytmami Wszechświata.
Elementy te budują warstwowo coraz to większe układy. Przy czym każda kolejna warstwa w jakiś sposób odzwierciedla podstawą. Warstwowość zapewnia różnorodność. Taki system określa się mianem systemu fraktalnego. Tymi puzzlami/kształtami czy figurami na najwyższym poziomie są wchodzące z sobą w interakcje torusy. Cały nasz wszechświat ma kształt torusa, ale każda z jego elementarnych części też. Wraz z przechodzeniem na wyższe warstwy algorytmy się komplikują. Dlatego są inne dla cząstek elementarnych a inne dla świadomości.
Taka konstrukcja składająca się z takich samych elementów na różnych poziomach złożenia nazywana jest fraktalem.
Cała nasza czasoprzestrzeń jest zatem zbudowana fraktalnie. A każdy fraktal składa się z pod fraktali. Są nimi elementy które również są fraktalami posiadającymi pod fraktale. Pod fraktale danego fraktala po osiągnieciu odpowiedniej liczby stanowią strukturę zamkniętą 0 cykliczną. Każda kolejna warstwa fraktala oparta jest na tej samej informacji, ale wzbogaconej. Na tym polega proces ewolucji. Obojętnie jaką cześć wszechświata wybierzesz, mikrokosmos, makrokosmos, cząsteczkę czy człowieka w każdym elemencie znajdziesz te same zasady budowy i funkcjonowania, czyli algorytmy.
Aby powstał fraktal jego elementy muszą do siebie pasować – jak puzzle. Muszą być do siebie precyzyjnie dopasowane, aby mogły się wzajemnie łączyć, dopełniać i pasować do siebie, czyli być kompatybilne, po to, aby stworzyć jedną spójną całość. Tak jak bryły geometryczne wzajemnie się do siebie dopasowują, zawierają czy zazębiają tak samo łączą się ze sobą wszystkie powstałe z nich byty Ziemia, galaktyka, człowiek, czy wydarzenia. Tworząc jeden zrównoważony dynamiczny układ.
Ten proces świetnie można zaobserwować w procesie tworzenia sieci neuronowej w mózgu. Połączenia między komórkami nerwowymi powstają poprzez synapsy. Synapsy powstają wskutek dopasowywania się geometrycznych kształtów dendrytów z końcówkami aksonowymi innych komórek nerwowych. Tworząc sieć elektromagnetyczną.
Fraktalami są torusy – wzajemnie połączone wiry elektromagnetyczne, które można przedstawić matematycznie, co udowodnił Marko Rodin.
Powstają one wskutek wzajemnego oddziaływania pola elektromagnetycznego animowanego za pomoc dźwięku. Ich interakcje uzależnione są od polaryzacji i biegunów magnetycznych. Tworząc w ten sposób naturalną siatkę falową. A każde miejsce przecięcia się tych fal powoduje powstanie nowego rodzaju świadomości. Od cząsteczek elementarnych po coraz bardziej skomplikowane istoty.
Te interakcje są naturalnymi systemami informacyjnymi – algorytmami pełniącymi różnorakie funkcje: budujące, hamujące, scalające, rozdzielające, wiążące, inicjujące, finalizujące itd. Algorytmy te mogą być:
- proste co oznacza, że dokonują do kilku operacji na poziomie fraktala,
- złożone – wykonują dowolną ilość operacji,
- wielokrotnie złożone – co oznacza, że więcej niż raz weryfikują swój własny wynik,
- wielozmienne – opracowują wiele czynników doprowadzających do jednego wyniku,
- multizmienne – z wielu lub jednego czynnika mogą wygenerować jedna lub wiele odpowiedzi, przestrzenne i poza przestrzenne.
Proste algorytmy falowe tworzą cząstki.
Cząsteczki dopasowują się wzajemnie według kształtów tworząc kolejne coraz bardziej skomplikowane struktury, te struktury z kolei łączą się w coraz bardziej skomplikowane systemy tworząc świadomość wracając tym samym do źródła wszelkiego stworzenia. Istnieje nieskończona możliwość tworzenia kształtów z fal i ich wzajemnych kombinacji.
Algorytm złożony z wielu algorytmów prostych generuje nowe treści tworząc algorytm drugiej generacji. Zaś algorytm złożony z algorytmów drugiej generacji tworzy algorytm trzeciej generacji. Ten algorytm powoduje wzrost poziomu fraktala i algorytm trzeciej generacji staje punktem wyjścia, czyli algorytmem pierwszej generacji na nowym poziomie. Kiedy powstanie algorytm trzeciej generacji następuje przeskok kwantowy pomiędzy algorytmem, a siatką świadomości w postaci mostu kwantowego łączącego strukturę z diamentową siatką świadomości. Oznacza to, że kiedy życie osiąga punkt zrozumienia procesu, może przekroczyć samo siebie. Musi najpierw jednak poznać geometrię danego procesu, żeby móc ją odtwarzać na większych wzorcach. Ta diamentowa siatka świadomości to podstawowa siatka falowa (zobacz cewkę Marko Rodina).
Sudoku i boskie puzzle.
Sudoku i boskie puzzle.
Od mostu kwantowego, a właściwie jego rozległości zależy świadomość istoty.
Umożliwia on przepływ informacji od struktury do struktury następnej zachowując ciągłość informacji mimo rozpadu poprzedniej struktury. Świadomość zależy więc od warunków fizyki przestrzeni, jednak istota może wpływać na powstanie mostu kwantowego poprzez zdobywanie informacji i przebudowywanie tak, aby umożliwić przekroczenie wartości krytycznej przestrzeni i wyzwolenie mechanizmu powstania mostu kwantowego.
Wszechświat rozbudowuje się fraktalnie we wszystkich swoich częściach.
Dwie warstwy sąsiednie potwierdzają swoją informacje, a następna jest odwrotnością pierwszej. Strumień informacji przechodząc przez warstwy siatek odwraca sekwencje ich informacji skręcając po drodze. Po dwóch skrętach, czyli po przejściu przez dwie warstwy zmienia kierunek tak, że trzecia warstwa siatki w stosunku do pierwszej jest odwrócona. Na każdej warstwie siatek są inne algorytmy. Warstwowy układ dotyczy każdego nawet najmniejszego poziomu. Im wyższy poziom świadomości tym większe jakości algorytmów. Antysymetryczność gwarantuje płynność przepływu informacji, zaś siatka niesie warunki łączenia algorytmów. Algorytmy tworzą programy, czyli algorytmy z dodatkową informacją oraz ciągi informacyjne. Programy zarządzają skomplikowanymi procesami kosmicznym.
Mogą być:
- scalone,
- wielokrotne,
- rozłączne,
- wielolokacyjne,
- podstawowe,
- ewolucyjne,
- kopiowane.
Tym co tworzy wszystko jest zatem przestrzeń.
Ma ona swoje charakterystyczne cechy. Jest jednolita, jednak jej naprężenie wywołuje rożnego rodzaju zgięcia czy załamania. Jest również doskonale niesymetryczna i w pełni ciągła. Ta niesymetryczność gwarantuje niepowtarzalność informacji i związana jest zasadą Pauliego oraz lustrzanie symetrycznym rzutom trzech sfer (trzy grupu liczb). Wyjaśnia ona kierunek zawsze ze względnej przeszłości do względnej przyszłości. Niepowtarzalność informacji gwarantuje doskonałość i brak błędów. W tej przestrzeni punkty innego natężenia niż tło rysują wzory, które są informacją. Jak wirująca płyta gramofonowa ze spiralnie ułożonymi rowkami tworzącymi informacje możliwymi do odczytania za pomocą igły i odsłuchania muzyki. Informacje te dotyczą struktur i czasu.
Alternatywnych rzeczywistości – kosmosów jest na każdej gęstości kilka:
- pierwszej – 7
- drugiej – 21
- trzeciej – 35
- czwartej – 35
- piątej – 21
- szóstej – 7
- siódmej -1
Przestrzeń tą można podzielić na egzystencjonalną i nieegzystencjalną. Pierwsza z nich to środowisko świata materialnego, a druga zaś to przestrzeń pozbawiona struktur – przyczyna i proces twórczy wszystkiego co istnieje.
Przestrzeń zarządza strukturami poprzez zasadę samoatrakcji czyli wzorzec wzajemnego przyciągania się elementów i określa również granice ekspansji. Informacje są rozłożone na niej równomiernie, ale nie w sposób symetryczny i jednolity. Mogą bowiem występować w niej rożnego typu zagęszczenia informacji, które to tworzą istoty, planety czy gwiazdy.
Pomiędzy punktami o rożnym potencjale następuje załamanie przestrzeni i powstaje przeskok napięcia w postaci fali.
Zbiór wszystkich fal tworzy rożnego rodzaju gęstości. Gęstości są to przestrzenie pomiędzy siatkami, ograniczone ilością siatek, które tworzą ścianki wymiarów. Siatkami, gdyż nie istnieje tylko jedna siatka, na której zbudowany jest torus, bo jak wiemy jest on układem fraktalnym zatem jest zbudowany z mniejszych torusów wchodzących między sobą w interakcje. Ich siatki nachodzą na siebie tworząc kolejne warstwy. Siatki nadają przestrzeni formę.
Tych gęstości może być 7. Nie są one równe ilości siatek, są one zbudowane z różnych ilości siatek we wzajemnych kombinacjach. Rodzaj gęstości zależy od tego na ilu siatka jest rozpostarta. Pierwsza na jednej siatce, druga na dwóch, trzecia na trzech itd. Gęstości są efektem wzajemnych kombinacji tych siatek. Każda kombinacja to inny rodzaj rzeczywistości z innymi zasadami fizyki czy wymiarami przestrzennymi. Rzeczywistości te są od siebie oddzielone częściowo lub całkowicie. Jeśli opierają się na różnych siatkach są zamknięte, a jeśli mają jakąś wspólną są wzajemnie otwarte. Każda gęstość ma inną ilość wymiarów przestrzennych. Siedem z nich buduje zawartość Wszechświata, a na ósmej odznaczona jest sekwencja zdarzeń. Gęstości są odseparowane od siebie pustą przestrzenią wynikającą z oddziaływania magnetycznego.
Wszystkie siedem siatek znajduje się w każdej gęstości. Jednak na określonej gęstości istnieje relacja tylko pomiędzy niektórymi siatkami. Inne siatki chociaż są wewnątrz układu przestrzeni nie biorą udziału w budowie materii tego obszaru.
Fale tworzą diamentową siatkę świadomości (patrz diamenty Marko Rodina) jest to pierwsza gęstość. Z pierwszej gęstości powstaje wszystko to co materialne. Fale na bazie algorytmów diamentowej siatki świadomości organizują się w cząsteczki, czyli widzialną materię. W nieskończenie małych okach siatek powstają cząsteczki, a na nich kolejne struktury. Gęstość szósta i siódma to zagęszczona siatka, nie ma tutaj cząsteczek ani siatek strukturalnych. 7 gęstość, czyli skóra torusa to czas.
Zebranie wolnych fragmentów falowych w diamentowe siatki świadomości, czyli przejście z chaotycznej masy przestrzeni w zorganizowana całość to główny cel Wszechświata.
Przetworzenie chaosu w świadomość. Świadomość wychodzi z punktu świadomości jako pierwsza gęstość, a wraca tworząc strefę – torusa jako siódma. A cała ta droga transformacji to przekształcenie chaosu w świadomość. Algorytmy łączą się i rozłączają tak długo aż znajdą optymalny układ. Przejście z jednego algorytmu na drugi to czas. Te procesy powodują drgania przestrzeni i zmiany nacisku. Zasilając przestrzeń własnym ruchem, który jest warunkiem działania przestrzeni.
Wszechświat cały czas ewoluuje. Z prostych form powstają coraz bardziej złożone. Odbywa się do w procesie umierania i narodzin. Stara forma zostaje usunięta, a na jej miejsce powstaje nowa, wykorzystująca dorobek poprzedniej. Celem ewolucji jest wytwarzanie coraz bardziej świadomych istot, które zbliżają się do perfekcji, czyli Boga.
Źródło:
Joanna Rajska, Jacek Czapiewski i Monika Rajska „Między chaosem a świadomością: Hiperfizyka”, Scriptors s.c., 2021
Joanna Rajska „Elementarz dla budzących się z Matrixa”, Oficyna Wydawnicza 3.49, 2013
Dzięki naszej współpracy z Mindvalley możesz nauczyć się korzystać z naturalnych systemów energetycznych Twojego organizmu.
Medycyna Energetyczna to zmieniające życie głębokie zanurzenie w naturalnych systemach energetycznych Twojego ciała. Załadujesz serię instrukcji, ćwiczeń i skutecznych doświadczeń energetycznych zaprojektowanych, aby poprawić Twoją istniejącą praktykę uzdrawiania energią – a wszystko to w ciągu zaledwie ośmiu krótkich tygodni.
Pod koniec tej podróży będziesz wiedział, jak pracować z unikalnym planem energetycznym, aby obudzić uzdrowienie fizyczne i emocjonalne, przywrócić witalność, pozbyć się negatywnej energii i złagodzić ból. Na każdym kroku poprowadzi Cię Donna Eden, powszechnie uważana za jednego z najlepszych na świecie praktyków uzdrawiania energią.
4 komentarze
Bardzo ciekawie wyjaśnione. Plus duży za to, że podane źródło 🙂
Dla mnie to odległa wiedza…Ale dobrze, że podajesz źródła.
o rany… obawiam się że nie ogarnęłabym tego 😀
hahahahaha a gdzie pozytywne myślenie?