Podobnie jak kształty różnych cząsteczek organizują się geometrycznie tworząc substancje chemiczne tak jednorodna substancja wszechświata organizuje się według geometrycznych wzorów dając nam wielkie zróżnicowanie świata, w którym żyjemy. Jednak ani ta jednorodna substancja, ani pierwiastki chemiczne nie są w rzeczywistości rożnymi substancjami, ale różnie uwarunkowanymi ciśnieniami ruchu. A u podstaw budowy atomów pierwiastków chemicznych leży zasada efektu żyroskopowego, czyli zdolność utrzymywania w przestrzeni przez obracającą się bryłę.
W tym artykule dowiesz się:
- Co jest substancją wszechświata.
- Czym jest polaryzacja.
- Na czym polega grawitacja.
Wszechświat jest bezsubstancjonalny i składa się tylko z ruchu, czyli energii kinetycznej. Ruch ten biegnie dwukierunkowo, ponieważ jest spowodowany polaryzacją, czyli podziałem stanu równowagi i jego rozszerzeniem w dwóch przeciwnych kierunkach. W ten sposób wytwarzają się dwa przeciwnie uwarunkowane ciśnienia, niezbędne do tego, aby ten ruch mógł w ogóle zaistnieć.
Ciśnienie zawsze działa równomiernie i prostopadle do wszystkich powierzchni. Jego punktem zerowym jest próżnia, czyli stan wypełnienia przestrzeni informacją algorytmiczną. Jest to stan naprężenia, którego geometryczną postacią jest Sześcian Metatrona. Jeśli zwrot wektora naprężenia skierowany jest na zewnątrz otoczenia punktu, naprężenie przyjmuje wartość dodatnią i nazywany jest naprężeniem rozciągającym. W przeciwnym wypadku jest naprężeniem ściskającym.
To rozdzielenie wektorów naprężenia na dwie grupy to polaryzacja.
Jest ona właściwością fali poprzecznej i dotyczy uporządkowania relacji między kierunkiem oscylacji zaburzenia, a kierunkiem rozchodzenia się fali. Każda para fal składa się z fali oraz anty-fali (prawdziwej, odwróconej w czasie repliki fali). Ta polaryzacja jest polaryzacją kołową, czyli taką, w której zaburzenie określane wzdłuż kierunku ruchu fali ma zawsze taką samą wartość, ale jego kierunek się zmienia. Kierunek zmian jest taki, że w ustalonym punkcie przestrzeni koniec wektora opisującego zaburzenie zatacza okrąg w czasie jednego okresu fali. Taki ruch można rozłożyć na dwa harmoniczne drgania o jednakowych amplitudach, ale o fazach przesuniętych o 90 stopni lub 270 stopni. Mówi się wtedy o polaryzacji kołowej prawo lub lewoskrętnej, bo wektor opisujący to zaburzenie obraca się albo w prawo, albo w lewo. Ruch tej fali przedstawia wykres Marko Rodina.
Ciśnienie będące natomiast źródłem wszelkiego ruchu jest tak naprawdę ciśnieniem akustycznym. Jest ono odwrotnie proporcjonalne do odległości od źródła dźwięku. Fale dźwiękowe w gazach nie podlegają zjawisku polaryzacji, gdyż są falami podłużnymi, przenoszącymi energię mechaniczną przez drgające cząstki. Każdy gaz szlachetny rozpoczynający kolejną oktawę pierwiastków chemicznych jest zatem nowym punktem kreacji, źródłem energii i nadaje kierunek ewolucji.
Materia i ruch to dwie pary przeciwstawnych wirów.
A wszystkie cząsteczki uważane przez naukę za różnorodnie naładowane substancje, są tak naprawdę takimi samymi spiralnymi jednostkami ruchu. Jeden z wirów spowodowany jest ruchem napierającym dośrodkowo w kierunku centrum. Drugi, po drugiej stronie dzielącego go równika napiera z centrum do zewnątrz, tworząc wir odśrodkowy. Jedna z par spotyka się na wierzchołkach amplitudy fali formując materię. Druga zaś u podstawy stożków na osiach fali, aby wstrzymać materię i ruch. Te wiry tworzą tzw. pola torsyjne. To, co nasze zmysły interpretują jako materię to jedynie różne stany ruchu.
Ruch substancją wszechświata.
Ruch substancją wszechświata.
Ciśnienia zmieniają się w fali tonalnie.
Sprzężone centrum nagrzewa się, a ciepło je rozszerza, podczas gdy lotna, rzadka przestrzeń ochładza się, a zimno ją spręża. Zmiana ciśnienia zachodzi tylko pomiędzy tym co jest wewnątrz i tym co jest na zewnątrz. W każdej oktawie falowej występują cztery pary tonów, z których każda posiada relatywnie taką samą pozycję w widmie optycznym oktawy, jak ta która zajmuje się w oktawach pierwiastków chemicznych. Fale są więc ciśnieniowo uwarunkowanymi oktawami tonów.
Elektryczność to dwie równe i przeciwne siły ruchu, które odpychając się od siebie tworzą biegunowy wszechświat. Kiedy geometria przestrzeni prowadzi do depolaryzacji, czyli sekwencji, w której cała przestrzeń zostaje zapełniona parami przeciwnych energii powstaje próżnia – stan zerowy, z którego wyłania się kolejna warstwa fraktalna. Z tego powodu wszechświat składa się z cyklów: narodzin i śmierci, wzrostu i rozpadu, generowania i promieniowania, chaosu i porządku.
Sztabka magnesu nie podnosi opiłków żelaza dlatego, że posiada dwa nieruchome zogniskowane bieguny, ale dlatego, że przepływa przez nią prąd elektryczny, który dzieli stal na jej uaktywnione, spolaryzowane uwarunkowania.
Światło nie jest falami, które przemieszczają się z prędkością 300 tys.km/s jak twierdzi nauka. Jest jedynie efektem dwóch równych, przeciwnych sobie uwarunkowań elektrycznych ciśnień: sprężonego ciśnienia grawitacyjnego oraz rozszerzonego stanu ciśnienia radiacyjnego.
Elektryczność dodatnia spręża olbrzymie partie fal świetlnych w mniejsze – protony zamykając je dośrodkowo w spiralnych wirach – wpychanych dośrodkowo z zewnątrz. Na tym polega grawitacja.
Ujemny stan elektryczny natomiast powiększa małe objętości fal światła wypychając je odśrodkowo do zewnątrz. Przyjmują one postać rozpraszających się równików, gdzie materia znika. Na tym polega promieniowanie. Materia zostaje wypchnięta przez radiację na zewnątrz, gdzie ulega depolaryzacji. W ten sposób ustaje ruch i pojawia się efekt równowagi wektorowej – fazy zerowej całej dynamiki.
Tak bezruch staje się środkiem ruchu. To tutaj ruch zmienia się z jednego uwarunkowania ciśnieniowego na przeciwne. Te punkty stałości nazywamy biegunami magnetycznymi lub ogniskowymi soczewki. Ich zadaniem jest równoważenie i kontrolowanie całego elektrycznie rozdzielonego ruchu we Wszechświecie. Bezruch to, to co określamy mianem gazów szlachetnych.
Elektron jest utrzymywany na orbicie przez siłę odśrodkową wytworzoną przez obrót elektronu wokół jądra atomu. Kiedy przeskakuje z jednej orbity na drugą emituje lub pochłania energię. Aby elektron przeskoczył z powłoki wewnętrznej do powłoki zewnętrznej musi pochłonąć jeden foton zamiast go emitować. Całkowity ruch elektronu tworzy trajektorię śrubową. Elektron jest tak naprawdę nieodłączną cechą dynamiki protonów i pierwszym warunkiem ograniczenia tzn. pierwszym stanem rezonansu – falą stojącą utworzona przez dynamikę spinu i interferencji fal wahań próżni.
Światło i ciemność są przeciwnymi stanami energii i stale, niezmiennie oraz naprzemiennie zamieniają się z sobą miejscami. W kolejności sekwencyjnej jedno staje drugim.
Fale ruchu tworzą właściwie tylko jedną figurę geometryczną kulo-sześciościan. Kiedy zaczyna się formować materia na początku przypomina ona dysk, który jest podstawą stożka. Ten kształt stopniowo wydłuża się, aż na amplitudzie fali uformuje się idealna kula. Podczas tego procesu bieguny równowagi przesuwają się stopniowo w kierunku bieguna obrotu. Kiedy powstaje idealny kształt sferyczny dwa bieguny pokrywają się z biegunem rotacji wtedy równik sfery tworzy z osią fali kąt prosty. W podobny sposób pole falowe staje się sześcianem.
Ten proces można zaobserwować analizują ewolucję pierwiastków chemicznych. Idealny kształt sferyczny powstaje w przypadku węgla (6 protonów, 6 neutronów i 6 elektronów), który następnie krystalizuje się w postaci idealnego sześcianu – tlenu (8 protonów, 8 neutronów i 8 elektronów). Również każda rozdzielona para pierwiastków np. sód i chlor, kiedy połączy się na amplitudzie fali przeobraża się w formę idealnego sześcianu swojego pola falowego. Każdy pierwiastek chemiczny jest transmutacją poprzedniego pierwiastka w cyklu.
Kiedy zachodzi odwrotny proces tzn. kiedy bieguny równowagi oddalają się od bieguna rotacji w kierunku osi fali, sfery spłaszczają się, bieguny magnetyczne znikają w płaszczyźnie osi fali i dokonuje się depolaryzacja. Płaszczyzny o zerowej krzywiźnie ogranicza pola falowe, które natomiast zachowują się jak lustra odwracając kierunek promieniowania docierającego do ich granic. Grawitacja tworzy materię, a promieniowanie powoduje jej wchłanianie przez przestrzeń.
Radiacja spowodowana jest rozszczepieniem helu i prowadzi do powstania czworościanu – berylu.
Kształt ten działa jak pryzmat zmieniając kierunek biegu fal na zasadzie całkowitego wewnętrznego odbicia, które zachodzi na granicy ośrodków o różnych współczynnikach załamania. W pełni ukształtowana sfera natomiast działa jak soczewka skupiająca, gdzie skupiają się wszystkie promienie – wektory ruchu.
Podsumowując wszechświat jest spiralnie zakrzywionym, spolaryzowanym i promieniującym ruchem. Materia jest skutkiem przeciwnych napięć, które odpychają się od siebie nawzajem w odwrotnych promienistych kierunkach. W ten sposób wprawiając ją w ruch. Faza ruchu trwa cyklicznie, do momentu osiągniecia równowagi wektorowej – fazy zero, która powoduje odwrotną polaryzację. To co określamy życiem jest zatem ruchem przyspieszonym, dośrodkowo biegnącą falą pomiędzy dwoma biegunami, które zostały rozciągnięte ze swojego źródła.
W ujęciu kosmicznym ten proces polega na polaryzacji Słońca poprzez dośrodkowe zwijanie się w celu osiągniecia idealnego sferycznego kształtu. Po jego osiągnieciu Słońce depolaryzuje się wyrzucając ze swojego równika – osi optycznej pierścienie, które stają się planetami. Te zaś, wyrzucając swoje pierścienie tworzą księżyce. Zwrotniki planet, zaś jak np. Zwrotnik Raka i Koziorożca w przypadku Ziemi są podstawami czworościanów tworzących Merkabę planety, w tym wypadku Ziemi.
Źródło:
Walter Russell „Nowa Koncepcja Wszechświata„, Wydawnictwo Horyzont Idei, 2018,
Walter and Leo Russell „Home Study Cours-2”, The Walter Russell Foundation, Swannanoa, Waynesboro, Virginia
Ruch substancją wszechświata.
Dzięki naszej współpracy z Mindvalley możesz nauczyć się pracować ze stanem fal mózgowych Alpha by zmienić swoje życie na lepsze.
The Silva Ultramind System. Metoda Silvy to wymyślona w 1944 roku przez Jose Silvę metoda pracy z umysłem opierająca się na wprowadzeniu mózgu w stan pracy na falach mózgowych alfa lub theta.
Ruch substancją wszechświata.
Ruch substancją wszechświata.
